E.Diuka przedziwna podroz

Lecialem miedzy wznoszacymi sie warstwami cieplego powietrza, a Diuk latal po polu za moim cieniem.

Powietrze bylo spokojne i jasne.

Na tej wysokosci mozna juz bylo wyczuc jesien, mimo za na dole bylo wciaz lato.

Odwrócilem sie na plecy i lapalem twarza cieplo promieni zachodzacego slonca.

Nad polem zboza czulem cieply zapach ziarna w unoszacym mnie powietrzu, ktore sie stopniowo ochladzalo. Slonce stalo juz nad horyzontem.

Przelecialem jeszcze nad polem jeczmienia i wyladalem na lace.

"No i jak bylo?" - zapytal sie Diuk.

"Fajnie!" - smialem sie - "Szkoda ze ty nie umiesz latac."

"Jak teraz bede mial wiecej czasu" - powiedzial Diuk - "to tez sie naucze."

"Koniecznie! Masz juz pokój na noc dla nas?"

"Tak, i kolacja tez jest gotowa."

"No te lecimy na wyscigi, kto przegra musi zmywac po jedzeniu!"

Pedzilismy z calych sil, nie myslac o tym, ze to juz ostatni dzien.

Tylko slonce wstrzymalo przerazone oddech, ale czujac, ze jest wobec naszej lekkomyslnosci bezsilne,

kontynuowalo swoje zachodzenie.

Tak powstal ten obrazek.